ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Η ξενιτιά στη Λογοτεχνία-Νόστιμον Ήμαρ

Πολιτιστική Εκδήλωση

Το Σάββατο 24 Απριλίου στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων της πόλης παρουσιάστηκε το πολιτιστικό πρόγραμμα του σχολείου με θέμα «Η ξενιτιά στη Λογοτεχνία-Νόστιμον Ήμαρ». Στην αρχή της εκδήλωσης ο Διευθυντής του Σχολείου κ. Πιτσιάκκας Πέτρος είπε τα εξής:

«Την ξενιτιά, τη γυμνωσιά, την πίκρα, την αγάπη

Τα τέσσερα τα ζύγιασα, βαρύτερα είν τα ξένα».

                    

      

 

Μέσα σ? αυτούς τους στίχους η λαϊκή μούσα  αποτύπωσε συμπυκνωμένα το μέγεθος του πόνου για τα ξένα. Αυτός ο πόνος εκφράστηκε με το τραγούδι που είναι το κύριο μέσο έκφρασης του λαϊκού πολιτισμού.

Από πολύ παλιά ο λαός μας είχε την κακή τύχη να γνωρίσει το πικρό ψωμί της ξενιτιάς, αφού η Ελλάδα ήταν μια μικρή φτωχή χώρα, με αποτέλεσμα να αποχαιρετά τα νιάτα της, το μέλλον του τόπου.

Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει στους κόλπους της έναν ξενιτεμένο, που έφευγε νέος και γύριζε, αν γύριζε, γέρος.Η στιγμή του αποχωρισμού ήταν για τους νέους γεμάτη πόνο για τη γη που γεννήθηκαν, για τους δικούς τους ανθρώπους για τη μάνα που τους γέννησε κι όλα αυτά ανάμιχτα με το φόβο και τη γοητεία του αγνώστου.

Η ξένη χώρα δίνει ίσως στον ξενιτεμένο μια υλική άνεση. Δεν δίνει όμως ποτέ αυτό το «κάτι» που μόνο η πατρίδα του μπορεί να του δώσει γι? αυτό και η ζωή του ξενιτεμένου είναι πικρή και θλιμμένη. Το ψυχικό κενό δεν γεμίζει με τα αγαθά αφού στην ξενιτιά λείπει η ζεστασιά, η θαλπωρή του σπιτιού και των ανθρώπων που τον αγαπούν. Εκεί στα ξένα η έννοια της πατρίδας είναι ακοίμητη, άσβηστη.

      

Παλιότερα, που οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και η επαφή δύσκολη έως αδύνατη ο ξενιτεμός ήταν και για τον ξενιτευόμενο και για την οικογένειά του ισοδύναμος προς το θάνατο. Γιατί ο ξενιτευόμενος σπάνια ξανάβλεπε τη γενέθλια γη. Γι? αυτό και ο λαός μας θεωρούσε την ξενιτιά πιο βαριά και από το θάνατο. «Παρηγοριά ?χ? ο θάνατος και λησμοσύν? ο Χάρος / ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει?» (Το δημοτικό τραγούδι», εκδ. «Ερμής», 1990).

Πέρασαν τα χρόνια και σήμερα ζούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Μετανάστες, απ? όλα τα μήκη και πλάτη της γης, συρρέουν στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι άνθρωποι που άφησαν την πατρίδα τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Είναι κι αυτοί ξενιτεμένοι σαν τους δικούς μας ξενιτεμένους. Γιατί η ξενιτιά δεν κάνει διακρίσεις. Το ψωμί της είναι το ίδιο πικρό για όλους όπως και ο πόνος του ξεριζωμού. Γι? αυτό κι εμείς επιλέξαμε την ξενιτιά ως θέμα της πολιτιστικής μας εκδήλωσης. Γιατί είναι ένα θέμα που απασχολεί, σχεδόν όλες τις οικογένειες, ελληνικές και ξένες.

Συνοδοιπόροι σ? αυτό το  ταξίδι για τα ξένα ήταν η φιλόλογος κ. Πολιτοπούλου Γιώτα, η οποία επέλεξε τα κείμενα η Μουσικός κ. Ντάλλα Άντα, η οποία δίδαξε τη μουσική, η Καλλιτεχνικών κ. Μπαλά Ζέτα, η οποία επιμελήθηκε την αφίσα, τα σκηνικά και τις μπλούζες της χορωδίας, ο Φυσικής Αγωγής κ. Παπαευθυμίου Νάσος ο οποίος παίζει κιθάρα η Γερμανικής φιλολογίας κ. Παπακώτση Φωτεινή και η Πληροφορικής κ. Ντέκα Μαίρη οι οποίες βοήθησαν τεχνικά την προσπάθεια. Τέλος χωρίς τους μαθητές μας τα ξένα θα ήταν βαριά κι ασήκωτα. Όλοι τους αξίζουν ένα θερμό χειροκρότημα. 

Στη συνέχεια μαθητές-μαθήτριες του σχολείου, μέσα από την αφήγηση, το τραγούδι, το χορό και τη δραματοποίηση, παρουσίασαν το θέμα του ξένου και της ξενιτιάς μέσα από τα ομηρικά έπη, τα έργα των κλασικών συγγραφέων, τη δημοτική ποίηση και το δημοτικό τραγούδι. Αναφέρθηκαν στην περίοδο της μαζικής μετανάστευσης, το 19ο αιώνα και μετά, και των εθνικών συμφορών της Μικρασιατικής καταστροφής, του εμφυλίου πολέμου και της κυπριακής τραγωδίας, εξαιτίας της τούρκικης εισβολής. Τέλος παρουσιάστηκε η κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών κατά τις οποίες η Ελλάδα δεν είναι πια τόπος «εξαγωγής» μεταναστών αλλά υποδοχής τους.

  

             

Στο τέλος της εκδήλωσης το Ναυπακτιακό κοινό εμφανώς συγκινημένο και γοητευμένο χειροκρότησε θερμότατα και συνεχάρη τους πρωταγωνιστές της βραδιάς, μαθητές και καθηγητές, δηλώνοντας ότι «ήταν μια καταπληκτική βραδιά πολιτισμού»!